Charakterystyka elementu
Wolnopodparty wiązar złożony z kształtowników walcowanych na gorąco ze stali S235JR. Na pas górny przyjęto dwuteownik IPE 240, na pas dolny IPE 220. Skratowanie wiązara tworzą przekroje rurowe 60x60x4. Konstrukcja podzielona na dwa elementy wysyłkowe (L=12m, H<3m), styk montażowy w środku rozpiętości dźwigara. Węzeł podporowy wykonstruowano z blachy węzłowej i żeberek poprzecznych przyspawanych do blachy poziomej. Oparcie na ścianie poprzez klocek centrujący, blachę i podlewkę z zaprawy (Rys.2.).
Rys.1. Rozmieszczenie wiązarów na rzucie dachu |
Rys.2. Detal oparcia wiązara na ścianie |
Schemat statyczny
Geometria: Przyjęto model dwutrapezowej kratownicy podpartej na poziomie pasa górnego (stabilność podczas montażu) o zakratowaniu słupkowo-krzyżulcowym typu N.
Podparcie: Podparcie wiązara, jako elementu belkowego, realizowane jest przez podpory punktowe (oparcie na ścianach bocznych hali). Węzły podporowe kratownicy mają możliwość przesuwu (Rys.2.), jednak na potrzeby modelu obliczeniowego (statyczna wyznaczalność) przyjmuje się jedną podporę jako nieprzesuwną. Podatność oparcia i osiadanie podpór nie wpływają na statykę układu statycznie wyznaczalnego.
Obciążenie: Obciążenia zewnętrzne przekazywane są na wiązar poprzez płatwie. Dlatego modelowane są jako siły skupione przyłożone w węzłach elementu. Kierunek działania każdej siły przechodzi przez środek ścinania przekroju.
Rys.3. Schemat statyczny wiązara
